Als het hart breekt- een verhaal over rauwe liefde en heling

🖤 Rauwe Liefde

Voor iedereen die ooit is achtergelaten met een hart dat nog klopt

Er bestaat een liefde waar bijna niemand over praat. Niet de liefde van foto’s, perfecte herinneringen en vrolijke liedjes.
Maar de liefde die na-echoot in je lijf, ook wanneer degene die je liefhad allang is verdwenen.

Het is de liefde die je wakker houdt, die je laat eten zonder honger, die je plots laat huilen zonder duidelijke reden,
en je dwingt om sterk te zijn, terwijl je hele lichaam eigenlijk schreeuwt dat het pijn doet.

Heartbreak is geen drama.
Het is overleven.

Het is wakker worden, heel even vergeten,
en dan… in één seconde… weer voelen hoe alles instort.

Het is vrienden vertellen dat het goed gaat,
terwijl er diep in je borst een plek zit die kapotgeslagen aanvoelt.
Het is iemand missen die gewoon ergens op dezelfde planeet rondloopt.
Misschien wel de meest verwarrende vorm van rouw die er bestaat.

Het hart vergeet niets.
Het slaat alle beloftes op, alle woorden, alle nachten, alle toekomstplannen, alle “wij”.
En wanneer het over is, blijft jouw hart achter met herinneringen waar je geen nieuwe plek voor hebt.

Want er is liefde die niet stopt,
alleen omdat de relatie dat wel deed.

En toch geeft het hart niet op.
Dat is misschien nog het vreemdste van alles.

Je kunt boos zijn,
verdrietig,
teleurgesteld,
klaar,
op…
en toch klopt het door.

Niet omdat je naïef bent,
maar omdat je hart weigert te verharden.
En dat is geen zwakte – dat is menselijkheid.

Heling is rommelig.
Je breekt niet één keer, maar honderd keer in kleine scheurtjes:
onder de douche, tijdens het koken, onderweg in de auto,
op een liedje dat je niet zag aankomen.
Heling is niet mooi. Heling is eerlijk.

Soms betekent heling dat je huilt,
of vloekt,
of stil bent,
of schrijft,
of praat,
of niets kunt,
of muziek harder zet dan je gevoelens.

Er bestaat geen nette manier om iemand los te laten.

Maar te midden van al die pijn is er iets dat mensen vaak vergeten:
je bent hier nog.

Je staat op,
je zorgt voor je kind,
je werkt,
je ademt,
je leeft—
met een hart dat dingen heeft gedragen waar niemand iets van weet.

Dat is kracht.
Niet de Instagram-versie van kracht,
maar de echte, stille kracht die alleen zichtbaar wordt
als alles in je lichaam zegt dat je had mogen instorten,
en je tóch bent blijven staan.

Je hoeft niet te doen alsof je er overheen bent.
Je hoeft niet dankbaar te zijn voor lessen waar je nooit om vroeg.
Je hoeft niet spiritueel te klinken over iets dat je gewoon kapot heeft gemaakt.

Je mag het lelijk vinden.
Je mag het oneerlijk vinden.
Je mag missen wat je verloor.
Je mag haten wat pijn deed.
Je mag voelen.

Want de waarheid is dit:
het hart breekt niet.
Het rekt.
Het draagt.
Het overleeft.

En op een dag, zonder dat je precies kunt aanwijzen wanneer,
merk je dat je weer ademhaalt zonder scherpe randen.
Dat je weer lacht zonder schuld.
Dat je weer durft te dromen zonder dat alles in je lijf trilt van angst.

Niet omdat je bent vergeten,
maar omdat je bent gegroeid.

Een hart dat door heartbreak heen is gegaan,
is geen zwak hart.

Het is een hart dat bewijst
dat liefde sterker is dan verlies.