Mamsa Dhatu – Waar mijn lichaam eindelijk serieus genomen werd

Toen ik begon aan Mamsa Dhatu, had ik niet verwacht dat deze module mij zo diep zou raken. Rasa had me geopend, Rakta had me richting gegeven, maar Mamsa bracht alles samen. Niet in mijn hoofd, maar in mijn lichaam. Het voelde alsof puzzelstukken die al lange tijd los rondzweefden, eindelijk begonnen te passen.

Mamsa Dhatu gaat over spierweefsel, structuur, bescherming en draagkracht. Over het lichaam dat jou letterlijk door het leven heen draagt. En juist dat woord — dragen— kwam bij mij binnen met een intensiteit die ik niet had zien aankomen. Want ineens werd zichtbaar hoeveel mijn lichaam al die tijd heeft gedragen, vaak zonder dat ik het zelf doorhad, en hoe weinig ik eigenlijk wist over wat het nodig had om dat te blijven doen.

Burn-out, fibromyalgie en langdurige uitputting hebben in het verleden veel beëindigd in mijn leven. Ze hebben relaties veranderd, tempo uit mijn dagen gehaald en toekomstbeelden verschoven. Lange tijd voelde dat als falen. Alsof mijn lichaam mij in de steek liet. Alsof ik niet sterk genoeg was. Pas nu, midden in Mamsa Dhatu, begin ik te begrijpen dat mijn lichaam niet brak het trok aan de noodrem.

Wat deze module voor mij opent, gaat veel verder dan inzicht in spierweefsel of structuur. Het opent een nieuw begrip van voeding. Niet als iets wat ik moet controleren of bevechten, maar als iets wat mijn lichaam nodig heeft om zich veilig te voelen. Zeker in combinatie met mijn herstel van een eetstoornis voelt dit als een kantelpunt. Niet omdat alles ineens makkelijk is, maar omdat het eindelijk logisch wordt.

Voor het eerst begrijp ik waarom mijn lichaam zo duidelijk reageert op bepaalde keuzes. Waarom cola mij geen energie geeft, maar mijn systeem juist verder uitput. Waarom koude, snelle en suikerrijke voeding mijn lichaam onrustig maakt in plaats van gevoed. Waarom warme, gekookte maaltijden niet zomaar een advies zijn, maar een vorm van bescherming. Waarom het verminderen van koolhydraten en het toevoegen van vetten — en vooral ghee — niet draait om regels, maar om draagkracht.

In Mamsa leer ik dat vetten niet “zwaar” zijn, maar stabiliserend. Dat ghee letterlijk helpt om weefsels te voeden, het zenuwstelsel te kalmeren en het lichaam het signaal te geven dat het niet hoeft te overleven. Dat warme voeding niet alleen beter verteerbaar is, maar ook veiligheid communiceert aan een lichaam dat te lang alert heeft moeten zijn.

Wat mij misschien het meest raakt, is dat Ayurveda mij geen strijd oplegt. Het vraagt me niet om streng te zijn, maar om eerlijk te kijken. Om te voelen wat mijn lichaam doet na cola. Na koude voeding. Na te weinig eten. En om dat niet te veroordelen, maar serieus te nemen. Mijn lichaam liegt niet. Het reageert.

Terwijl ik deze module volg, verdiep ik me steeds verder in Mamsa Vrddhi en Mamsa Ksaya. Te veel vasthouden, te weinig draagkracht. Spanning die zich opbouwt omdat loslaten ooit niet veilig was. Veiligheid die ontbreekt, maar wel wordt nagebootst door controle of verharding. Steeds vaker voel ik: dit is geen theorie. Dit is belichaamde ervaring.

Ik merk hoe ik nieuwsgierig ben geworden naar signalen waar ik vroeger liever niet naar keek. Naar oorsmeer, slijm, talg, tandsteen, huidreacties. Niet vanuit obsessie, maar vanuit verwondering. Alsof mijn lichaam eindelijk hardop mag spreken, en ik eindelijk bereid ben om echt te luisteren.

Wat Rasa mij leerde voelen, Rakta mij leerde kiezen en zichtbaar worden, en Mamsa mij leert dragen, begint nu samen te komen. Ik ben niet langer alleen bezig met stroming of richting, maar met integratie. Met een leven bouwen dat mijn lichaam kan bijhouden. Met voeding die mij ondersteunt in plaats van uitput. Met structuur die veiligheid biedt in plaats van beperking.

Ik sta nog midden in deze module. Ik heb nog vijf weken te gaan. En toch voelt het alsof mijn reis nu pas echt begint. Niet omdat ik “klaar” ben, maar omdat ik mijn lichaam eindelijk serieus neem. Omdat ik begrijp dat herstel niet draait om controle, maar om samenwerking.

Mijn praktijk is geen werk dat ik doe, het is de plek waar mijn Rasa en Rakta mogen stromen – en waar ik leer mijn Mamsa te eren.
In het energetische werk dat ik doe, in womb care en Reiki vanuit het hart, voel ik steeds duidelijker hoe deze lagen samenkomen. Het werken met de baarmoederenergie vraagt zachtheid, veiligheid en bedding. Het werken met het hart vraagt waarheid, openheid en levenskracht. Waar ik vroeger vooral gaf, leer ik nu dragen. Waar ik vroeger doorstroomde zonder anker, voel ik nu mijn lichaam meedragen. Mijn werk beweegt niet los van mij, het beweegt mét mij. En misschien is dat wel precies wat heling werkelijk is.